– Για πες , για πες τώρα που έφυγε η Θεανώ. Τα ‘χεις με τον ανιψιό μου?
– Εεε ….
– Τι ντρέπεσαι βρε χαζό. Εγώ είμαι ογδόντα ενός και βγαίνω μ’ ένα κύριο. Καλός ο μακαρίτης , δεν λέω, αλλά η μοναξιά δεν παλεύετε.
– Συγνώμη που ρωτάω, αλλά , η αδελφή σας πόσο είναι?
– Με περνάει τρία χρόνια, δυστυχισμένη όμως. Όλα της τα χρόνια τα ‘ζησε μ’ ένα κακορίζικο κι ούτε ένα κέρατο δεν του ‘ριξε.
Την έπιασαν τα γέλια, άρχισε να βρίσκει πολύ γλυκιά την Πέρσα, σε τέτοιο βαθμό που ήταν ικανή να βάλει στην άκρη τόσο τη φλυαρία όσο και την αδιακρισία της.
– Τι ωραία που τα λέτε! Χρόνια έχω να γελάσω έτσι !
– Μπα, και ποιος σου ‘κλεψε το γέλιο , κορίτσι μου?
– Τα διάφορα προβλήματα…
– Καλά, μην τα ξεφορτωθείς και θα σου πω πως θα γίνεις όταν μεγαλώσεις !
– Πως θα γίνω?
– Σαν τη Θεανούλα …
– Ελάτε καλέ. Μια χαρά γυναίκα είναι.
– Καλή είναι η έρημη, αλλά δεν έχεις δει τίποτα ακόμα από τις ιδιοτροπίες της.
– Ο καθένας έχει το χαρακτήρα του.
– Κι όλοι οι ανέραστοι τον ίδιο !!
Της Χαρας και της λυπης 
Σχολιάστε