«Ο μύθος της δημοκρατίας»

Η ιστορία μας εκτυλίσσεται σε μια σύγχρονη πόλη της Ελλάδας. Πρωταγωνιστής ένας δημόσιος υπάλληλος κρατικής υπηρεσίας. Ένας άνθρωπος απλός, καθημερινός, συνηθισμένος, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οικογενειάρχης, μικροαστός, προσπαθεί ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής, να καλύψει τις καθημερινές ανάγκες του ίδιου και της οικογένειας του: ενοίκιο, λογαριασμοί, super market, ρούχα, σπουδές των παιδιών, το αυτοκινητάκι του, κάποια έξοδο ή εκδρομή τα Σαββατοκύριακα.

Ποτέ δεν είχε μεγάλες προσδοκίες από τη ζωή. Του έφταναν αυτά που είχε. Άλλο που κάποιες φορές ονειρευόταν ταξίδια σε εξωτικές χώρες, ένα σπίτι δικό του, ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο. Στο κάτω-κάτω και ποιος δεν τα ονειρεύεται όλα αυτά; Όμως δεν είχε παράπονο. Ο μισθός πέφτει κάθε μήνα, ευτυχώς που είναι και το δημόσιο. Να ‘ναι καλά εκείνος ο μπάρμπας του, με τις γνωριμίες στην κυβέρνηση, που τον βόλεψε όταν τελείωσε τη σχολή. Και να σκεφτείς ότι δεν ήθελε να του μιλήσει τότε γι’ αυτό. Εκείνος ήταν ιδεολόγος, πίστευε στην αξιοκρατία, δεν του άρεσαν τα ρουσφέτια.

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ’ ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Αγαλλιάζει ο νούς

Σηκώθηκε κι άρχισε να πηγαινοέρχεται στο δωμάτιο. Έπειτα έμεινε ασάλευτη. Η ψυχή της για άλλη μια φορά ορθώθηκε μπροστά στα προβλήματα που της έφερε η ζωή και ήταν έτοιμη να σταθεί αρωγός στο καταπονημένο της εγώ. Έπρεπε πάση θυσία μα ρισκάρει, ν’ ανοιχτεί προς το άγνωστο. Όχι, δεν θα συγκατένευε με ότι της φώναζε ότι όλα είναι μάταια, πως δεν αλλάζει τίποτα, όσο κι αν παιδεύεται. Έπρεπε να βρει ένα σταθερό σημείο αναφοράς, όσο κι αν ετερόκλητες δυνάμεις προσπαθούσαν να τη θολώσουν. Η εσωτερική φλόγα της τη ταρακούνησε. Έκανε στη στιγμή ένα συμβόλαιο με τον εαυτό της : ήταν αποφασισμένη να δράσει, χωρίς καθυστέρηση και να βγει απ το βάλτο της. Με θετική σκέψη. Μπορεί όλα τούτα να ‘ναι αφορμή για ένα ξύπνημα, να θέλουν να θυμίσουν ότι ο δρόμος της λύσης ενός προβλήματος είναι πάντα επίπονος, αλλά πρέπει πάντα να κοιτάζεις ψηλά. Αν αντέξει κι αυτή τη δυσκολία, κάτι καλό θα φανερωθεί. 
Το ηθικό της αναπτερώθηκε ο νους της βρήκε σημεία για ν’ αγαλλιάσει.
Μια και μόνη σκέψη τη κυρίευσε.
Θα έπαιρνε το πρώτο πλοίο, για ν’ αφεθεί σ’ ένα ταξίδι, για ν’ αναζωογονηθεί, για να ξεπλύνει κάθε σκοτεινή πλευρά της ψυχής της.

 

Λόγια …

Να κρατήσεις το πρώτο στάδιο του έρωτα με τον αγαπημένο σου στα ύψη. Να τον κρύψεις μέσα σου εκεί που δεν μπορεί κανείς να τον αγγίξει, να ‘χεις να θυμάσαι στα μετέπειτα χρόνια. Τότε μόνο, αν τύχει κάτι, θα μπορέσεις ν’ αντέξεις και να συγχωρέσεις. Μονάχα αν έχεις να θυμάσαι. Λυπάμαι αν σε πίκρανα, αλλά καλύτερα να γνωρίζεις, παρά να παραμυθιάζεσαι πως ο έρωτας είναι αιώνιος. Αν το πιστέψεις θα βρεθείς απροετοίμαστη. Ξέρω ότι με αμφισβητείς. Έτσι γίνεται. Έως ότου νοιώσεις ικανή ν’ αφουγκράζεσαι τα μηνύματα του εαυτού σου. Αυτό μονάχα η ζωή θα στο διδάξει.

ΦΟΝΟΙτωνΜΑΘΗΤΩΝ

ANemos: ΦΟΝΟΙτωνΜΑΘΗΤΩΝ@ypepth.gr

« ΜΗΝ ΕΙΣΕΡΧΕΣΘΕ »

Είναι δικαίωμά μας να διατηρούμε εντός μας απαραβίαστα διαμερίσματα.
Κι αν δεν φροντίζαμε να το διατυμπανίζουμε, τίποτα δεν θα ‘ταν πιο ανθρώπινο.
Μα εμείς, παίρνουμε τον άλλο απ’ το χέρι, τον πηγαίνουμε μπροστά στις καγκελόπορτές μας και του δείχνουμε την επιγραφή « ΜΗΝ ΕΙΣΕΡΧΕΣΘΕ»
Έτσι του υπογραμμίζουμε πως έχουμε το καταφύγιό μας.
Κάθε φορά που σιωπούμε, μετά από κάποια σύγκρουση, θα ξέρει σε ποια γωνιά χωθήκαμε, ποιες σκέψεις μας παρηγορούν.
Καταφεύγουμε στην κρύπτη της μνήμης, σε στιγμές αδιέξοδες και μοναχικές

Έχεις δύο επιλογές..

Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία  Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση: «Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;»
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.
«Όταν ένα παιδί που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ’ αυτό το παιδί.» Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε, «μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ’ αφήσουν να παίξω μαζί τους;» Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους. Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του. Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους. Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, «χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει. Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου. Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Καθρέπτης

Οι αληθινοί άνθρωποι, έχουν πολλά να πουν. Κι αν δεν μιλούν, είναι επειδή δε βρίσκουν κάποιους να τους ακούσουν. Ακόμα κι αν γίνει αυτό, ακόμα κι αν κάποιος βρεθεί πρόθυμος να ακούσει, πάλι είναι πολύ δύσκολο ν’ ανοίξουν τα συρτάρια της μνήμης, να ξεκλειδωθούν τα κλουβιά των επιθυμιών.
Είναι ο ακροατής που καθορίζει το τι θα του πεις.
Στο καθένα λέμε, αυτά που μπορεί ν’ ακούσει, αυτά που ελπίζουμε ότι μπορεί να καταλάβει. Και μόνο όταν αυτό το πάρε – δώσε, γίνει με ίσους όρους, όταν  άλλος γίνει ο καθρέφτης σου, έτοιμος να σου επιστρέψει την εικόνα σου χωρίς ωραιοποίηση, και το κυριότερο, χωρίς κρίσεις και επικρίσεις, ίσως πετάξεις κάποια στιγμή από πάνω σου, όλα τα τρικ που σκεπάζουν την αληθινή σου εικόνα.

Οίκτος

Ο μόνος τρόπος για να γιάνει αυτός που δε λυπήθηκες κάποτε, είναι να σε φτάσει σε σημείο, που να σε λυπηθεί. Μόνο αν τον αφήσεις ν’ ανέβει στο βάθρο του ελεήμονά σου, ίσως γλυτώσεις από ένα διαρκή εχθρό. Δεν χτυπάμε κάποιον που λυπόμαστε. Ο οίκτος μας, είναι το καλύτερο μέσον για την ταπείνωσή του και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να επιδείξουμε την ανωτερότητά μας, εκφράζοντάς του τη λύπη μας και προσφέροντάς του τη βοήθειά μας. Χώρια που έχουμε κι ένα καλό άλλοθι των δικών μας ενοχών. Βοηθάς αυτόν που λυπάσαι, κι έτσι, δεν έχεις λόγο να ανιχνεύσεις τις δικές σου ευθύνες για το πώς έφτασε αυτός που λυπάσαι, στο σημείο να τον λυπάσαι.

ΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ

 

                               Δίχως περιττά λόγια