Η κρυμένη μαγεία αφανέρωτη

Οι άνθρωποι που oνειρεύονται, οι εραστές και οι ποιητές είναι καλύτεροι στα περισσότερα πράγματα απο τους ανθρώπους της νόησης. Οι μεν είναι μοιραίο να αγαπήσουν με όλη τους τη δύναμη, να γνωρίζουν και να γεύονται ολόκληρη τη ζωή. Οι άνθρωποι του μυαλού μόλο που συχνά δίνουν την εντύπωση οτι καθοδηγούν, δεν μπορούν να ζήσουν απο τη χαρά των μεν και ολόκληρη την πραγματικότητα.

Η ζωή τους είναι ισχνή και άνυδρη, η πληρότητα του να ζει κανείς, ανήκει σε άλλους. Στους ονειροπόλους ανήκει ο χυμός του καρπού, ο κήπος των εραστών, οι απολαύσεις της ομορφιάς, πατρίδα τους είναι η γη, ενω για τους άλλους είναι η ιδέα της.

Κινδυνεύουν να βουλιάξουν στο κόσμο των αισθήσεων , σ’αντίθεση με όσους ασθμαίνουν βαριά σ’ένα χώρο δίχως αέρα.

Η σκέψη αγαπά τους ορισμούς και τις σαφείς μορφές και χρειάζεται να μπορεί να εμπιστεύεται τα σήματά της για να αποδίδει τα πράγματα: αγαπά το υπάρχον και όχι το πιθανόν να υπάρξει.

Κανείς στην πραγματικότητα δεν ξέρει το παραμικρό. Οι άνθρωποι ζούν, πηγαίνουν εδω κι εκεί πάνω στη γη, περιπλανιόνται μέσα στα δάση. Υπάρχουν τόσα πράγματα που φαίνονται να σε προκαλούν ή να σου υπόσχονται και να ταράζουν την επιθυμία σου: ενα νυχτερινό άστρο, ένα γαλάζιο ζουμπούλι, μια λίμνη μισοσκεπασμένη με πράσινα καλάμια, τα μάτια των ζώων και των ανθρώπων. Κι ήταν πάντα σάμπως να συνέβαινε κάτι, κάτι που ποτέ πριν δεν το είχες δει και το ποθούσες πάντα, σαν ένα πέπλο που αποτραβιέται απο το κόσμο. Κι η αίσθηση πάντα περνάει και δεν υπάρχει τίποτε. Το αίνιγμα μένει πάντα άλυτο, η κρυμένη μαγεία αφανέρωτη, έτσι που στο τέλος οι άνθρωποι γερνούν και φαίνονται αστείοι ή γίνονται σοφοί, μόλο που ίσως να εξακολουθούν πάντα να μην ξέρουν τίποτε, πάντα να περιμένουν τεντώνοντας τ’αυτιά τους.

Γνωρίζοντας τον Άνθρωπο

Για σένα οι διαφορές δεν σημαίνουν τίποτα, για μένα σημαίνουν το παν. Η επιστήμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αλλόκοτη λαχτάρα για το κυνήγι των διαφορών. Τίποτα δεν έχει τόση σημασία όσο ο σαφής καθορισμός των διαφορών. Το να βρίσκεις σε κάθε άνθρωπο εκείνα τα σημάδια που τον ξεχωρίζουν απο τους άλλους , δηλαδή να τον γνωρίζεις.

Το καθήκον μας δεν είναι να σμίξουμε. Είμαστε σαν τον ήλιο και το φεγγάρι, τη θάλασσα και τη στεριά. Μοίρα μας δεν είναι να γίνουμε ένα, είναι να βλέπουμε ο ένας τον άλλο γι αυτό που είμαστε, να το διακρίνουμε και να το τιμούμε, στο αντίθετό του, βρίσκοντας ο καθένας την ολοκλήρωσή του.

Προσέχω και μελετώ κάθε σου τονισμό, κάθε χειρονομία σου και κάθε χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Κάθε τι που μοιάζει σε σένα ουσιαστικό και αναγκαίο είναι για μένα αληθινό. Δεν λαχταρώ τίποτα τόσο πολύ όσο το να είσαι ο εαυτός σου πέρα για πέρα.

Σκοπός και ΖΩΗ

Όταν κάποιος ζητάει, συμβαίνει συχνά να μην βλέπουν τα μάτια του, παρά μόνο ότι ζητάει, συμβαίνει να μην είναι ικανός να βρει τίποτα , να αφεθεί στο τίποτα, επειδή σκέφτεται μόνο αυτό που ζητάει, επειδή έχει ένα σκοπό.

Ζητάω σημαίνει έχω ενα σκοπό. 

 Βρίσκω σημαίνει είμαι ελεύθερος, ανοικτός, δεν έχω σκοπό.

Επιδιώκοντας το σκοπό δεν βλέπεις όσα είναι μπροστά στα μάτια σου, τη ΖΩΗ.

Για όλα όσα δεν έχει υποφέρει κανείς ως το τέλος και δεν έχει λυτρωθεί απ’αυτά, ξαναγυρίζουν και υποφέρει διαρκώς απο τα ίδια πάθη.

Όταν σταματήσουμε να παλεύουμε με το πεπρωμένο , παύουμε να υποφέρουμε.

Το Νησί Των Συναισθημάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα  Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν  η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη  και όλα τα  άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

 Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί  σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

 «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

                                                                                                                          Μάνος Χατζηδάκις

Εκπαιδεύεις το παιδί σου? Το εξαναγκάζεις, το χτυπάς, το τιμωρείς?

 

Δεν το εξαναγκάζεις, δεν το χτυπάς, δεν το διατάζεις επειδή ξέρεις οτι η αδυναμία είναι δυνατότερη απο τη δύναμη, η αγάπη ισχυρότερη απο την ισχύ.

Δεν είναι αυταπάτη να νομίζεις οτι δεν το εξαναγκάζεις, δεν το τιμωρείς? Δεν το δένεις με δεσμά με την αγάπη σου? Δεν το ντροπιάζεις κάθε μέρα και δεν κάνεις τα πράγματα χειρότερα και ακόμα δυσκολότερα με την καλοσύνη και την υπομονή σου?

Πως μπορώ να το αφήσω, αυτό που δεν έχει μαλακή καρδιά, σ’αυτό το κόσμο? Δεν θα γίνει αυθάδης, δεν θα χαθεί μέσα στη δύναμηκαι την ηδονή, δεν θα επαναλάβει όλες τις αυταπάτες των γονιών του?

Πλανάται όποιος πιστεύει πραγματικά πως γνώρισε τα ελαττώματά του για να απαλλάξει το παιδί του απ’αυτά!!

Πως προστατεύεις ένα παιδί απο τα λάθη , τα παθήματα, και τα μαθήματα της ζωής?

Με προτροπές?

Με διδαχές?

Με ικεσίες?

Ποιός μας προφύλαξε εμάς τους γονείς απο την αμαρτία, την απληστία, την ανοησία?

Μπόρεσε να μας προφυλάξει η ευσέβεια των γονιών μας, η νουθεσία των δασκάλων μας, μπόρεσε να μας προφυλάξει η θέληση, η αναζήτησή μας?

Ποιός γονιός, ποιός δάσκαλος, μπόρεσε να μας προστατέψει απο την επιθυμίανα ζήσουμε οι ίδιοι τη ζωή, να λερωθούμε οι ίδιοι απο τη ζωή, να πάρουμε μόνοι μας πάνω μας την ενοχή, να πιούμε μόνοι μας το πικρό ποτήρι, να βρούμε μόνοι μας το δρόμο μας.

Ποιός μπορεί να απαλλάξει το παιδί του απ’αυτό το δρόμο?

Δέκα φορές να πεθάνουμε για το παιδί μας, δεν έχουμε τη δύναμη , ούτε την ικανότητανα αποσπάσουμε ούτε το μικρότερο μέρος απο το πεπρωμένο του.

Όταν γινόμαστε γονείς, πονάμε για το παιδί μας, αγαπάμε το παιδί μας, είμαστε χαμένοι μέσα σε μια αγάπη, γινόμαστε ανόητοι χάρη σε μια αγάπη.