Χιούμορ

Χρησιμοποιούσε το χιούμορ, σαν φάρμακο σε τακτά χρονικά διαστήματα για να τη βγάζει από τον φανταστικό κόσμο των ιδεών που είχε μάθει να τρυπώνει όλα της τα χρόνια.

Ένοιωθε πως ο αντίλογος και η φλυαρία δεν ευδοκιμούν σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ η σιωπή ή το αληθινό χιούμορ, με εύθυμη διάθεση, που εκδηλώνεται χωρίς ειρωνεία, είναι δυο δρόμοι που μπορούν να βοηθήσουν.

Παλιά τελετουργικά και δοκιμασμένα

Ψευδαίσθηση Vs Αλήθειας

Προσδοκούσε μια σχέση βαθιάς ροής, έξω από το σύγχρονο ιδιοκτησιακό καθεστώς, με την όλο και αυξανόμενη ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης. Ήξερε βέβαια πως αυτό σπάνιζε στις μέρες μας.

Όλοι σχεδόν ζούμε σε ψευδαίσθηση, ορθώνοντας το ανάστημά μας στα χειρότερα που συμβαίνουν γύρω μας. Όταν όμως η ζωή μας ξαφνιάσει, γινόμαστε όλοι συλλέκτες καταπληκτικών επιχειρημάτων.

Το να ονειροπολεί κανείς όμως και να φτιάχνει ιδέες γύρω από την ιδεατή σχέση απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Για να μετατραπεί η ιδέα σε γεγονός, χρειάζεται ολοκληρωτική εσωτερική αντίδραση, κι εκείνη ακροβατούσε επικίνδυνα ανάμεσα στη ψευδαίσθηση και στην ανάγκη της να μεταλλάξει κάθε ιδέα σε γεγονός.

Είδε πως κάποιες φορές, προσπαθούσε με ανώδυνο και πολύ εκλεπτυσμένο τρόπο να συγγενέψει την αλήθεια με το ψέμα για ν’ αποφύγει το πόνο.

Μόλις το διαπίστωσε, ως δια μαγείας, μια απίστευτη ενέργεια απλώθηκε στο σώμα της .

Θυμός

Παρά τον ήπιο τόνο της φωνής της ήταν καιρός που είχε αντιληφθεί τον κρυφό και καταπιεσμένο της θυμό, ένα θυμό που δεν ήταν έκδηλος, που της κρυβόταν, μα που κυριαρχούσε πάνω της με αδιαφανείς τρόπους. Φαινόταν στον τρόπο που έτρωγε, που περπατούσε και σε όλες τις περιπτώσεις που η ζωή την ξάφνιαζε.

Όπως πολλοί άνθρωποι, νόμιζε πως η μη εμφανής εκδήλωση σήμαινε και την ανυπαρξία του, μέχρι που τον αναγνώρισε. Έμεινε μαζί του, τον κατανόησε, έμαθε πολλά για κείνη κι έτσι σιγά σιγά έσβησε δίχως να τον καταπιέσει, δίχως να τον κουκουλώσει στα βάθη της ψυχής της από κοινωνική αβρότητα.

Κι αν κάποια ερεθίσματα μες τη μέρα τη θύμωναν, αυτός ο θυμός είχε πια μια άλλη ποιότητα, σαν να βρισκόταν όλος στη περιφέρεια. Ήταν σαν το σώμα ν’ απέκτησε για λίγα δευτερόλεπτα μια ζέστη, αλλά βαθιά μες τον πυρήνα όλα παρέμειναν δροσερά.

ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ

– Λοιπόν για πείτε μου πως τα πάτε?

– Τι πως τα πάμε?

– Δεν ρωτάω αν μαγειρέψατε ή αν βάλατε πλυντήριο. Ρωτάω προς τα που πάτε τη ζωή σας.

– Δεν σε καταλαβαίνω …

– Γιατί να με καταλάβεις? Μήπως με ξέρεις ετσι? Τακτοποιήστε τη ζωή σας όσο είναι νωρίς !

– Μια χαρά είναι οι ζωές μας, δεν το βλέπεις?

– Οχι, αυτό που βλέπω είναι οτι πρέπει να βρείτε το θάρρος να ζήσετε όπως σας πρέπει. Αν φοβηθείτε θα αρρωστήσετε.

– Γιατί θ’ αρρωστήσουμε?

– Επειδή δεν αντέχετε άλλα να σκέφτεστε, άλλα να λέτε και άλλα να κάνετε !

– Τι θέλεις να πεις?

– Η μαγιά σας είναι τέτοια , δεν θα μπορέσετε να συμβιβαστείτε. απλά θα πεθάνετε νέες.

– Μην ανησυχείς για μας … , την καθησύχασε βουρκωμένη .

– Δίχως δάκρυα ! Στρώστε τη ζωή σας , ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ 

Ακλόνητη αλήθεια

Τον Πλάτωνα απασχολούσε ιδιαίτερα να «καταστήσει ακλόνητη» την αλήθεια.

Για να γίνει αυτό , η διανοητική κατάσταση κατοχής της γνώσης έπρεπε να αντικατοπτρίζει τα αντικείμενά της : ακριβώς όπως αυτά ήταν αιώνια, τέλεια και αμετάβλητα, η γνώση μας γι αυτά έπρεπε να είναι ακλόνητη και πέρα απο αναθεωρήσεις.

Κανόνες αναζήτησης, κατά τον Πλάτωνα

Ο Πλάτωνας έθεσε τους κανόνες της αναζήτησης με την «τριμερή» περιγραφή της γνώσης.

Απαιτούσε , πρώτον, η εν λόγω πρόταση να είναι αληθής, δεύτερον, να την πιστεύει κάποιος και τρίτον να μπορεί να αιτιολογήσει την πεποίθησή του.

Η τελευταία προϋπόθεση ήταν απραίτητη για να μπορέσει να διαφοροποιηθεί η πραγματική γνώση απο την απλή «πραγματική πεποίθηση», δηλαδή , μια αστήρικτη γνώμη που τυχαίνει να είναι σωστή.

Η γνώση δεν γίνεται να αφεθεί στην τύχη και ούτε γίνεται να επιτρέψουμε να φτάσουμε στην αλήθεια απο μια τυχαία μαντεψιά.

Η πραγματική πεποίθηση μοιάζει με τη γνώση και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι εξίσου χρήσιμη, όμως , ο Πλάτωνας ισχυριζόταν, πως της έλειπε η σταθεροποιητική άγκυρα που παρέχει η αιτιολόγηση.

Ελεύθερος

Το να είναι κανείς ελεύθερος , δεν έχει να κάνει με την αίσθησή του οτι είναι ελεύθερος απο δεσμά ή σε αρμονία με τον εαυτό του, προσηλωμένος στο στόχο του.

Έχει να κάνει με την ιστορία και φαίνεται πως δίνουμε περισσότερο βάρος σε κάποιες ιστορίες, παρά σε κάποιες άλλες.

Ηθικές ανεπάρκειες

Αν οι αποφάσεις μας δεν είχαν την ιδιότητα να διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας ή να υποδηλώνουν τη φύση του, τότε, δεν θα ανησυχούσαμε τόσο όταν κάναμε θλιβερές επιλογές.

Απεχθανόμαστε τις ηθικές ανεπάρκειές μας, οχι επειδή προσκρούουν στο χαρακτήρα μας, αλλα επειδή υποψιαζόμαστε οτι αποκαλύπτουν την αληθινή του ουσία.

Αξιόπιστο κριτήριο

Αν οι επιλογές είναι τέτοιες που πραγματικά ωθούν κάποιον να δράσει, τότε δεν τις αντιλαμβανόμαστε ποτέ.

Στη καθημερινότητα, η δράση είναι το μοναδικό αξιόποστο κριτήριο της πρόθεσης.

Ελευθερία στις πράξεις

Το να είναι κανείς πραγματικά ελεύθερος απαιτεί οχι μόνο τη γνώση οτι θα μπορούσε να είχε πράξει διαφορετικά, αλλά και να ξέρει οτι ΔΕΝ θα μπορούσε να έχει πράξει διαφορετικά, αν δεν υπήρχαν περιορισμοί στη συμπεριφορά του.