Χρησιμοποιούσε το χιούμορ, σαν φάρμακο σε τακτά χρονικά διαστήματα για να τη βγάζει από τον φανταστικό κόσμο των ιδεών που είχε μάθει να τρυπώνει όλα της τα χρόνια.
Ένοιωθε πως ο αντίλογος και η φλυαρία δεν ευδοκιμούν σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ η σιωπή ή το αληθινό χιούμορ, με εύθυμη διάθεση, που εκδηλώνεται χωρίς ειρωνεία, είναι δυο δρόμοι που μπορούν να βοηθήσουν.
Παλιά τελετουργικά και δοκιμασμένα
Μια λέξη άσχημων κραδασμών, που οι άνθρωποι οι πικραμένοι και οι καταπεσμένοι από κάθε είδους θεσμό την προφέρουν με απίστευτο σαρκασμό.
« Χώρισα», «χωρίζω», «θα χωρίσω» …
Κακόηχες λέξεις, που συνοδεύονται πάντα από βίαιες χειρονομίες στην ανάγκη να απελευθερωθούν το σώμα και η ψυχή από τα δεσμά.
Προσδοκούσε μια σχέση βαθιάς ροής, έξω από το σύγχρονο ιδιοκτησιακό καθεστώς, με την όλο και αυξανόμενη ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης. Ήξερε βέβαια πως αυτό σπάνιζε στις μέρες μας.
Όλοι σχεδόν ζούμε σε ψευδαίσθηση, ορθώνοντας το ανάστημά μας στα χειρότερα που συμβαίνουν γύρω μας. Όταν όμως η ζωή μας ξαφνιάσει, γινόμαστε όλοι συλλέκτες καταπληκτικών επιχειρημάτων.
Το να ονειροπολεί κανείς όμως και να φτιάχνει ιδέες γύρω από την ιδεατή σχέση απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Για να μετατραπεί η ιδέα σε γεγονός, χρειάζεται ολοκληρωτική εσωτερική αντίδραση, κι εκείνη ακροβατούσε επικίνδυνα ανάμεσα στη ψευδαίσθηση και στην ανάγκη της να μεταλλάξει κάθε ιδέα σε γεγονός.
Είδε πως κάποιες φορές, προσπαθούσε με ανώδυνο και πολύ εκλεπτυσμένο τρόπο να συγγενέψει την αλήθεια με το ψέμα για ν’ αποφύγει το πόνο.
Μόλις το διαπίστωσε, ως δια μαγείας, μια απίστευτη ενέργεια απλώθηκε στο σώμα της .
Παρά τον ήπιο τόνο της φωνής της ήταν καιρός που είχε αντιληφθεί τον κρυφό και καταπιεσμένο της θυμό, ένα θυμό που δεν ήταν έκδηλος, που της κρυβόταν, μα που κυριαρχούσε πάνω της με αδιαφανείς τρόπους. Φαινόταν στον τρόπο που έτρωγε, που περπατούσε και σε όλες τις περιπτώσεις που η ζωή την ξάφνιαζε.
Όπως πολλοί άνθρωποι, νόμιζε πως η μη εμφανής εκδήλωση σήμαινε και την ανυπαρξία του, μέχρι που τον αναγνώρισε. Έμεινε μαζί του, τον κατανόησε, έμαθε πολλά για κείνη κι έτσι σιγά σιγά έσβησε δίχως να τον καταπιέσει, δίχως να τον κουκουλώσει στα βάθη της ψυχής της από κοινωνική αβρότητα.
Κι αν κάποια ερεθίσματα μες τη μέρα τη θύμωναν, αυτός ο θυμός είχε πια μια άλλη ποιότητα, σαν να βρισκόταν όλος στη περιφέρεια. Ήταν σαν το σώμα ν’ απέκτησε για λίγα δευτερόλεπτα μια ζέστη, αλλά βαθιά μες τον πυρήνα όλα παρέμειναν δροσερά.
– Τι τρέχει?
– Πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις στη ζωή σου…
– Εννοείς … Καλύτερα να μου πεις εσύ τι σκέφτεσαι …
– Μ’ όλα αυτά που περνάς θα ‘ταν καλύτερα να πάρεις διαζύγιο και να ζήσουμε μαζί. Εγώ δεν έχω καμία οικογενειακή εκκρεμότητα, είμαι μόνος.
Η ψυχή της προσέκρουσε βίαια πάνω στην αλήθεια κι επαλήθευε τη διαίσθησή της. Πριν καλά καλά τα βρει με τον εαυτό της , της ζητούσαν να μπει σ’ άλλο γάμο, σ’ άλλη συμβίωση. Ψυχολογικό σοκ. Αντρική ανάγκη για σιγουριά και εξασφάλιση.
– Λυπάμαι που θα σε πικράνω , αλλά αυτό δεν πρόκειται να το κάνω στον εαυτό μου.
– Είσαι προκατειλημμένη.
– Μπορεί, όμως θέλω να μου δοθεί η ευκαιρία να το δω. Αν ξαναπαντρευτώ τι θα δω?
– Εγώ δεν είμαι ο σύζυγός σου.
– Και σ’ αυτό συμφωνώ
– Τότε?
– Δεν θέλω εκπτώσεις στη ζωή μου.
– Πάλι προκατάληψη
– Σου είπα μπορεί να ‘ναι κι έτσι, αλλά αυτό θα το δω μόνο αν δώσω στον εαυτό μου το περιθώριο να μάθω .
– Δεν θα μάθεις, κι αν χωρίσεις , θα θελήσεις να κάνεις απόσβεση όσων έχασες πηγαίνοντας από σχέση σε σχέση. Αυτή δεν είναι ζωή.
– Όπα!! Κι ηθικό δίδαγμα!!
– Μη θυμώνεις, αυτό έχει δείξει η ζωή.
– Μιλάς συμπερασματικά και με κανόνες, αλλά μπορεί να έχεις πέσει στην εξαίρεση.
– Δε λέω τίποτα για να σε θίξω, να σε προστατεύσω θέλω.
– Προστάτες και νταβατζήδες δε θέλω πια στη ζωή μου.
Ηθικοπλαστικές ιδέες, συμβουλές και συμπεράσματα, αλλά ο ύπνος τους σεξιστικός και κολασμένος, να ποθούν κρυφά τον έρωτα, αλλά να τους ξεφεύγει.
Γιατί ο έρωτας δεν βιώνεται με την επίδειξη της μαγκιάς σου αλλά με την εγκατάλειψη του εγώ σου.
Η επίγνωση άρχισε να γίνεται παρελθόν, η παλιά της κατάσταση ξανάβρισκε έδαφος ν’ ανθίσει.
Μια και μόνο δοκιμασία είναι ικανή να πάει τον άνθρωπο πίσω, κι εκεί που νομίζει πως έχει τελειώσει με το τούτο ή εκείνο, ξαναβλέπεις τους παλιούς μηχανισμούς να ορθώνονται ερήμην σου μπροστά στα μάτια σου.
Άρχισαν μέσα της να λειτουργούν οι ενοχές, από ‘κει πέρασε στη κριτική, κι όσο η κριτική μεγαλώνει, τόσο εμποδίζει την αυτοκριτική, κι ο κρινόμενος γίνεται όλο και πιο ενοχικός και ωθείται όλο και περισσότερο στην υπεράσπιση του εαυτού του.
Διαδικασίες του νου που γίνονται μ’ αστραπιαία ταχύτητα και δεν σου αφήνου το περιθώριο να τις διαχειριστείς.
– Ήθελα να ΄ξερα τι κάνεις τα βράδια εκεί που πας. Θα έρθω καμιά μέρα να δω, είπε η Πέρσα γεμάτη περιέργεια.
– Μμμ, εσύ στην εκκλησία!! Εκεί δεν μπορεί να σ’ την πέσει κανείς.
– Μπορεί.
– Το μυαλό σου και μια λίρα. Ποιος να σ’ την πέσει αμαρτωλή?
– Ο πολυέλαιος, στο δόξα πατρί!
– Δε μιλάω πια μαζί σου. Έχεις φύγει από το δρόμο του Θεού.
– Ναι, μ’ αρέσει τι πεζοδρόμιο.
– Έλα βρε θεία, σερβίρισε το τσάι! φώναξε απογοητευμένος ο ανιψιός.
– Τώρα, παιδί μου.
– Φέρε μου και το κουάκερ μου, συνεχίζει η Θεανώ.
– Πως το τρως αυτό ρε θεία?
– Κάνει καλό στη δυσκοιλιότητα παιδί μου, να το δοκιμάσεις. Οι φυτικές ίνες κάνουν καλό, το λέει και η τηλεόραση, και το μαύρο ψωμί.
– Και το υπόθετο γλυκερίνης, πετάχτηκε η Πέρσα.
– Κορόιδευε γαϊδούρα.
– Δε μας χέζεις , ρε Θεανώ?
– Μόλις τελειώσει το κουάκερ θα το κάνει, είπε ο αγανακτισμένος ανιψιός!
Στο δωμάτιο επικρατούσε η απόλυτη αναρχία.
Ένα κορδόνι ανάμεσα στα δυο κρεβάτια χώριζε το δωμάτιο με τη γραμμή του Αττίλα. Η Θεανώ λιβάνιζε το δωμάτιο που μοιραζόταν με τη Πέρσα και ταυτόχρονα έψελνε…
– «Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν»
Η Πέρσα έκανε αντιπερισπασμό με Τερζή
– «Ήταν παλιόκαιρος τη μέρα που σε γνώρισα»
– Θεέ μου, συγχώρεσέ τη την αμαρτωλή, ψιθύριζε η Θεανώ
– «Συγνώμες κι άλλα θύματα θα πάρουνε τα κύματα, βουλιάζεις την ελπίδα που κρατάω…»
– «Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν …»
– Σκάσε ρε Θεανώ.
– Εσύ να σκάσεις, γριά γυναίκα. Τα κοκκινάδια και τα τραγούδια σε μάραναν.
– Τι πάθατε, ρε κορίτσια? Για όνομα του Θεού! Φώναξε έξαλλος ο ανιψιός, ενώ εκείνη προσπαθούσε να πνίξει τα γέλια της.
– Δες, δες τι μου ΄χει κάνει! Κρέμασε τα καπέλα της από τη δική μου μεριά . Πάνω στα δικά μου καρφιά.
– Και καλά κάνω! Ούρλιαξε η Πέρσα
– Πάει ο άγιος Φανούριος, πάει κι ο άγιος Πατάπιος ! Μου τους έκρυψε με τα παρδαλά της καπέλα.
Πάνω στο κρεβάτι της Θεανώς φιγουράριζαν όλοι οι «εραστές» που πέρασαν από τη ζωή της. Από τον άγιο Νεκτάριο της Αίγινας έως τον Πατάπιο του Λουτρακίου. Στη μεριά της Πέρσας, κολιέ, πολύχρωμα μαντήλια και καπέλα. Όσο για το Ρήγα και το Βαλέ, πρωτοκαθεδρία στο κρεβάτι.
– Τους έκρυψα τους αγίους σου γιατί, όταν τους βλέπω, έρχομαι σε οργασμό.
– Πάρ’ τα, ηλίθια! Συνέχισε η Θεανώ και μια μούντζα εκσφενδονίστηκε προς τη πλευρά της Πέρσας.
– Έλα, Πέρσα, σταματήστε, της έκανε νόημα ο ανιψιός.
– Ξέρεις τι μου έκανε τη νύχτα? Την ώρα που κοιμόμουν μου έριχνε ψίχουλα από αντίδωρο στο στόμα, για να συγχωρεθούν, λέει, οι αμαρτίες μου. Θα μ’ έπνιγε η τρελή. Από το βήχα ξύπνησα.
– Έλα, θεία, υπερβάλλεις!
– Υπερβάλλω ε? Για να ποτίσουν τα ρούχα σου μοσχολίβανο και θα σου πω εγώ. Βγήκα με το Γιώργο και νόμιζε ότι τον απατώ με καντηλανάφτη.
– Με τον Γιάννη δεν μου είπες ότι θα έβγαινες, μωρή αθεόφοβη! Της φώναξε υποτιμητικά η Θεανώ κάνοντας μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας.
– Άλλαξα γνώμη στο δρόμο.
– Φτου σου, κολασμένη! Δυο δυο τους έχεις τους άντρες?
– Και δυο που έστειλα στα θυμαράκια τέσσερις.
– Ανάθεμά σε! Δε θα λιώσεις άμα πεθάνεις.
– Γιατί θα λιώσεις εσύ?
– Όλες οι παρθένες λιώνουν.
– Ναι! Από κατακράτηση υγρών, λόγω αγαμίας.
– Τα ΄χεις πάρει μαζί του, σε βλέπω. Μη δίνεις σημασία. Τόσο του κόβει, τόσο κάνει.
– Ναι, ο γελοίος ! Περίμενε να συμβεί κάτι τόσο σοβαρό , για να μου επιτρέψει, απο οίκτο, να κάνω αυτό που θέλω!
– Ξέρω πως νοιώθεις , το ζόρι ξεκινάει όταν αρχίζεις και βλέπεις όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
– Να δω που θα με βγάλει …
– Πισωγύρισμα δεν έχει, γιατί θα τσακιστείς. Προχώρα και μη ρωτάς που θα σε βγάλει. Θα πέσεις, θα σκοντάψεις, αλλά θα ξανασηκωθείς.
– Υπάρχει κάτι που δεν είναι ψευδαίσθηση ή όλα είναι ίσωμα σ’ αυτή τη ζωή?
– Δεν είναι οτι δεν θέλω να σου πω, είναι οτι ούτε εγω ξέρω. Δες τα γεγονότα της ζωής σου και ίσως σου πουν κάτι.
– Ποιά γεγονότα? Μήπως ξέρω τι να δω?
– Το γεγονός ως γεγονός. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
| Αγάπη και Χρόνος… στη Το Νησί Των Συναισθημάτων | |
| www.ishang99.com στη Αποκαλυπτικό Test | |
| www.qmjju.com στη Αποκαλυπτικό Test | |
| baby gates for pools στη Αποκαλυπτικό Test | |
| stay with me στη Αποκαλυπτικό Test | |
| baby gate stairs στη Αποκαλυπτικό Test | |
 | Ανώνυμος στη Αποκαλυπτικό Test |
 | ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ στη Η ανάσα |
| 2ο Νηπιαγωγείο Παιαν… στη Το Νησί Των Συναισθημάτων | |
 | saladimov στη Ψευδαίσθηση Vs Αλήθειας |
Της Χαρας και της λυπης 