ΕΠΕΙΓΟΝ

Αναζητείται εναγωνίως το

«ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ»

Υ.Γ.  Δίδεται αμοιβή

Διάλογοι γυναικών ΙΙ

– Τι θέλεις τώρα από τη ζωή σου ?
– Θέλω το όνειρό μου!
– Και ποιος σε εμποδίζει να διεκδικήσεις τα θέλω σου?
– Ο γάμος, τα παιδιά, οι γονείς μας, η κοινωνία με τα μη και τα πρέπει … αν και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
– Σκέψου!!!! Σε σταματούν εκείνες οι φωνές-παπαγαλάκια, φωνές –ετικέτες ή στερεότυπα, που μαυρίζουν και κατακερματίζουν συνήθως τις ζωές όλων μας. Μια σειρά από κανόνες και πρέπει που άλλοι έχουν αποφασίσει πως είναι τάχα για το καλό μας. Προσπάθησε όταν τις ακούς να τις αναγνωρίζεις για να μην σε μπερδεύουν και αποπροσανατολίζουν .  παραδείγματος χάρη : Χωρίζεις? Είσαι αποτυχία. Δεν ασχολείσαι από το πρωί ως το βράδυ με τα παιδιά σου?  Δεν είσαι καλή μάνα. Δεν υπακούς τους γονείς σου? Παραβαίνεις την Πρώτη Εντολή? Κάνεις αυτό που θέλεις? Τότε είσαι εγωίστρια, σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου … Ατέλειωτη σειρά από χρυσούς κανόνες καταγεγραμμένους στο μαύρο κουτί του μυαλού…
Μπορείς να πραγματοποιήσεις τα θέλω σου και παράλληλα να είσαι καλή σύντροφος για τον άντρα σου, καλή μάνα για τα παιδιά σου, καλή κόρη για τους γονείς σου…
Είναι μίζερη η σκέψη πως η παρουσία μας σε τούτη τη ζωή δε γίνεται για κανέναν άλλο σκοπό παρά μόνο για να υπηρετήσουμε τα πρέπει και τις προσδοκίες κάποιων. Να συνταξιδεύεις με παρέα, όμως το ταξίδι είναι δικό σου, κι εσύ, μόνο εσύ είσαι υπεύθυνη για να χαράξεις την πορεία του.
Αν δεχτούμε τη ρήση που λέει ότι μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε, τότε οπλίσου με θάρρος και αποδέξου πως θα αναγκαστείς στη διαδρομή της ζωής σου να περπατήσεις αγκαζέ , να συνφάγεις, να κοιμηθείς ή ακόμα και να συνομιλήσεις έχοντας τις περισσότερες φορές μοναδική σου παρέα τη μοναξιά.
Μην την αφήσεις να σε τρομάξει, φαντάσου την σαν ένα έφηβο κοριτσάκι, λίγο ασχημούτσικο και ντροπαλό, που κανείς δεν το κάνει παρέα, δες το με συμπόνια, κανάκεψέ το και αγκάλιασέ το, δεν θα πιστέψεις πόση γαλήνη ηρεμία και σοφία μπορεί να σου προσφέρει σε στιγμές που θα υποχρεωθείς να ζήσεις μόνο με τη δική του συντροφιά.

Αναζητήσεις …

Για τα γραμμένα εμείς κρατάμε την πένα και το χαρτί, για τα υπόλοιπα το λόγο τον έχει η τύχη.

Η ζωή μας διαγράφεται βάση των επιλογών και των αποφάσεών μας, το να επικαλούμαστε το πεπρωμένο ή τη μοίρα είναι σαν να επιβεβαιώνουμε τη μη συμμετοχή μας σε ότι μας συμβαίνει.

Όσο κλαις και οδύρεσαι για συναισθηματική ανεπάρκεια, κάποιος άλλος ζει και συλλέγει εμπειρίες … είναι καιρός να ξυπνήσεις , να σταματήσεις τη κλάψα και να πάρεις αποφάσεις για τη ζωή σου.

Μια σχέση στεριώνει και πετυχαίνει όταν βασίζεται στην αλήθεια, στη πραγματικότητα, στο σεβασμό και την αποδοχή της προσωπικότητας του άλλου, την αλλαγή πρέπει να την παλεύουμε με τον εαυτό μας, όχι με τον άλλο

Κάποτε σταματάμε να παρακολουθούμε τη ζωή του άλλου και φροντίζουμε τα «θέλω» της δικής μας. Φεύγουμε από το θεωρείο και ανεβαίνουμε στη σκηνή να παίξουμε το δικό μας ρόλο, να εισπράξουμε ενδεχομένως το δικό μας χειροκρότημα, μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε να τραβήξουμε το ενδιαφέρον και την προσοχή που μας αξίζει

Αγάπη και ελπίδα είναι αδιαμφισβήτητα οι πλέον σοβαροί λόγοι για να παραμείνει κάποιος αδρανής σε μια παραπαίουσα σχέση. Εννιά στις δέκα φορές αγαπάμε ότι μας αποδιοργανώνει, ελπίζοντας άραγε τι???  Τον ένδοξο συναισθηματικό θάνατο ή την αθανασία της μιζέριας?

Η ζωή είναι απλή, με τις πράξεις μας την κάνουμε δύσκολη ή αδιέξοδη, κι επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία θα εστιάσω την προσοχή μου στο βάθος του ορίζοντα. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα έρθει η σωτηρία.
Εξάλλου όπως λέει κι ο ποιητής «η πιο ωραία θάλασσα είναι αυτή που δεν ταξιδέψαμε ακόμα, οι πιο ωραίες μέρες είναι αυτές που ακόμα δεν ζήσαμε»

Διάλογοι γυναικών

« Σκέψου κορίτσι μου …, είσαι έξυπνη γυναίκα …, από αυτόν τον άρρωστο κύκλο
δεν μπορεί να σε βγάλει κανείς παρά μόνο ο εαυτός σου.
Πρώτα πρέπει να αποφασίσεις να συμφιλιωθείς με εκείνο το παρελθόν που σε πλήγωσε και μετά να πάρεις την απόφαση ν’ αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου και των πράξεών σου.
Δεν είναι εύκολο , είναι όμως ο μοναδικός τρόπος για να βγεις  από την ανακύκλωση της αρρώστιας σου.
 Να είσαι σίγουρη πως , αν πάρεις την  απόφαση να εκτιμήσεις τον εαυτό σου όπως του αξίζει, τα παιδιά σου θα το εισπράξουν και θα είναι ευτυχισμένα, ακόμα  κι αν τελικά δεν ζεις με τον μπαμπά τους »

Η λογική έλεγε πως η φίλη είχε δίκαιο, η ψυχή όμως που έπασχε από χρόνιο νόσημα, έλεγε άλλα, ήταν άρρωστη μα βολεμένη. Δεν είναι εύκολο να ξεβολέψεις τη μιζέρια.
 Να τη ντύσεις γκλαμουράτα , να τη μάθεις σαβουάρ βιβρ για να τη μπάσεις στα σαλόνια των ευγενών.
 Θέλει κόπο, υπομονή και μεγάλο θυμό.
Τα δύο πρώτα τα διέθετε επαρκώς, κολλούσε ακόμα στο δυνατό θυμό.
Γι’ αυτό και προς το παρόν η πάλη ήταν άνιση, καθώς η αρρώστια ήταν πιο δυνατή και την προσπερνούσε με διαφορά.
Δίσταζε και φοβόταν να πάρει μια απόφαση, μάλλον δεν ήταν έτοιμη ή ήλπιζε ακόμα . . .

I

Τους υγιείς καρπούς της Αγάπης τους συλλέγεις κοιτώντας ψηλά
Έρποντας μαζεύεις μόνο τους σκουληκιασμένους και τους σάπιους

Αποχαιρετισμός

Όλοι το ήξεραν ….
Εκτός από μένα.
Ήξερα ότι η ίδια ευχόταν να μην πέσει άρρωστη στο κρεβάτι. Ήθελε να φύγει γρήγορα. Και έγινε.
Δεν ήμουν έτοιμη να την αποχαιρετίσω κι έμεινε ώσπου να το πάρω απόφαση.
Όλα τα δυσάρεστα που μας τυχαίνουν μας φαίνονται ακατανόητα τη στιγμή που τα βιώνουμε και παραπαίουμε γιατί δεν βλέπουμε διέξοδο, μακροπρόθεσμα όμως καταλαβαίνουμε την σημασία τους.
Οι μανάδες κανακεύουν τα παιδιά τους με χίλιους τρόπους ακόμα και όταν είναι ενήλικα.
Κανείς δεν ανησυχεί για σένα όσο η μάνα σου και όταν τη χάνεις , χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.
 Δεν ξέρεις που να στραφείς και η ζωή σου αλλάζει για πάντα. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να σε ξέρει από τη στιγμή που γεννιέσαι. Που ξέρει γιατί κλαις, πότε χόρτασες, πως παρηγοριέσαι, πως χαίρεσαι.
Η μάνα είναι ασπίδα. Όταν τη χάνεις, χάνεις τη παιδική σου ηλικία.
Οι αναμνήσεις δεν είναι παρηγοριά γιατί δεν έχεις πια το χάδι της.

Έφτασε  στιγμή να την αποχαιρετήσω

Κατανόησα ότι από τώρα και στο εξής αναλαμβάνω το δικό μου ρόλο απέναντι στα δικά μου παιδιά

Έφτασε η στιγμή της ενηλικίωσης

Ξέρω ότι κάθε στιγμή, κάθε λεπτό οι γονείς μου είναι κοντά μου, κάθε πράξη μου ,
 κάθε σκέψη μου είναι και δική τους, κάθε χαρά μου πολλαπλασιάζετε και κάθε λύπη μου μειώνεται, επειδή είναι μαζί μου.
Είμαι κομμάτι τους και εγώ με τη σειρά μου κομμάτι από τα δικά μου παιδιά.

Αναπαυθείτε εν ειρήνη