Μενταγιόν

Σε βιτρίνα συνοικιακού κοσμηματοπωλείου ένα μενταγιόν με οπάλιο την μάγεψε.
Μπήκε και το δοκίμασε.
Οι γαλακτώδεις ίριδες της πέτρας την καλούσαν, αλλά κάτι την εμπόδιζε. Κάποιοι θεωρούσαν ότι τα οπάλια φέρνουν γουρσουζιά, κάποια τα θεωρούσαν τυχερές πέτρες. Η ιδέα να αγοράσει κάτι που ενδεχομένως προκαλούσε δυστυχία κατανίκησε την επιθυμία της.
Καθημερινά πηγαίνοντας και γυρίζοντας από τη δουλειά περνούσε και δεν παρέλειπε να το κοιτάξει. Αρέσκονταν να πιστεύει ότι κατά κάποιο τρόπο της ανήκε, ότι προοριζόταν για κείνη.
Δεν μίλησε ποτέ σε κανένα γι’ αυτό. Ήταν το μυστικό της. Περνώντας οι μέρες βεβαιωνόταν ότι ήταν άμεσα συνδεδεμένο με ότι της επιφύλασσε το μέλλον.

Το λάθος

Μου ήρθε στο νου η εικόνα της γιαγιάς , κάποιες βραδιές, κοντά στη σόμπα, που με μια κίνηση, τραβώντας μόνο μια κλωστή, ξέπλεκε, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, μεγάλα μάλλινα χειροτεχνήματα και ξανατύλιγε το νήμα σε κουβάρι.
– Γιατί το ξήλωσες γιαγιά?
– Είχε ένα λάθος κορίτσι μου.
– Μα δεν φαινόταν γιαγιάκα.
– Κι όμως, αυτό το μικρό λάθος χάλασε ότι είχα με τόσο κόπο καταφέρει
– Μα αφού κανένας δεν θα το έβλεπε καλέ γιαγιά
– Εγώ που ξέρω το σωστό, εγώ που έκανα το λάθος, μπορώ να το δω από μακριά. Για μένα φτάνει και περισσεύει.
Αυτά τα μάλλινα κουβάρια κατέληγαν σ’ ένα καλάθι με σκοπό να ξαναχρησιμοποιηθούν. Μα κανείς ποτέ δεν τα χρησιμοποίησε !

Πυρήνας ζωής

Η κοινή τους διαδρομή εξαρτιόταν από τη ξεχωριστή τους καθημερινότητα. Αυτός ήταν ο πυρήνας της ζωής τους κι εκεί τα όρια αντιστρέφονταν. Πίστευαν ότι θα κατάφερναν να μην τον διαταράξουν. Αυτή ήταν η αρχική, κοινή, ανυπέρβλητη και αδιαπραγμάτευτη συμφωνία. Επέπλεαν ανάμεσα στις όχθες, δίχως να υπολογίζουν το υφάδι του έρωτα.
Ο τροχός γυρνούσε, οι μέρες κυλούσαν.
Συχνά παρουσιαζόταν η εικόνα της κλεψύδρας και της άμμου που πέφτει ασταμάτητα, έβλεπαν το χρόνο να περνάει, μοναδικά απειλητική διέξοδο στον έρωτά τους. Η εικόνα των σκορπισμένων κόκκων της άμμου διαλυόταν με την σκέψη του ενός για τον άλλο.

Ντελικάτος

Ο έρωτας είναι εξ ορισμού έννοια θετική. Δεν είναι ανήθικος, είναι θεός που τον ψάχνεις, τον αρνιέσαι, κι όσο τον αρνιέσαι, τόσο τον ανακαλύπτεις πιο κοντά σου, μέσα σου. Είναι θεός που τον πιστεύεις και τον ακολουθείς, άσχετα από τη λατρεία που διαλέγεις. Δεν υπάρχει λατρεία ηθική ή ανήθικη. Ο έρωτας είναι σαν τις θρησκείες, όπου κάθε μορφή λατρείας είναι σεβαστή.
Είναι ντελικάτο πράγμα ο έρωτας. Ποιος όμως οριοθετεί το φυσιολογικό και το αφύσικο, το ηθικό και το ανήθικο? Ποια είναι τα αντικειμενικά κριτήρια?

Η κυρία του κυρίου

Με διασκεδάζει , όταν δεν μου προκαλεί αποστροφή, η μανία ορισμένων γυναικών να θέλουν να δέσουν πάση θυσία έναν άντρα. Λες και το νόημα της ζωής τους είναι να γίνουν οι κυρίες του κυρίου.
Δεν τις κακίζω, η γονική νοοτροπία ευθύνεται, η «μαμά» που τις έμαθε από μικρή ηλικία ότι ο γάμος είναι το παν, το ανώτερο τίμημα, επομένως και σκοπός της ζωής τους. Λίγες γυναίκες διαθέτουν προσωπική φιλοδοξία. Οι περισσότερες βιάζονται να πάρουν όποιον να ‘ναι, αρκεί να γλυτώσουν από τον πατέρα ή από το στενό κορσέ των γονιών γενικότερα. Έπειτα, αφού φορτωθούν ένα νοικοκυριό και διάφορες υποχρεώσεις, συνειδητοποιούν πως έμπλεξαν σε χειρότερη μοίρα.
Κάποιες φοιτήτριες αποκτούν αυτή την ιδιότητα περισσότερο για να βρουν ένα καλό γαμπρό, ει δυνατόν επιστήμονα από καλή και πλούσια οικογένεια, παρά για να σπουδάσουν. Κι είναι έτοιμες για τα πάντα προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους. Όλες, κατά τύχη, μένουν έγκυες, λες και τους είναι άγνωστη έννοια η αντισύλληψη.
Είναι απαράδεκτο να τυλίγεις τον άλλο , στο βωμό του «δήθεν» καθήκοντος, με βρώμικο τρόπο. Είναι εκβιασμός. Τέτοιοι γάμοι είναι καταδικασμένοι εξ αρχής. Το βλέπουν, αλλά ο φόβος της ταμπέλας είναι χειρότερος. Προτιμούν χίλιες φορές δυστυχισμένες σύζυγοι, παρά να μείνουν στο ράφι εν ονόματι της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους.
Αυτές, το βόλεμά τους. Ψάχνουν τον ένα, που θα δουλεύει γι αυτές και θα τους ανεβάζει κοινωνικά, θα έχουν το σπίτι , τα παιδιά, το σύζυγο, καταξιωμένες στο κοινωνικό μικρόκοσμο του περίγυρού τους. Εθελοτυφλώντας στη δυστυχία που σπέρνουν μέσα και γύρω τους.
Μακριά λοιπόν από τη νέα γενιά τέτοιες συμπεριφορές.
Ας επαγρυπνούμε, οι μαμάδες, όλων των παιδιών.

 

Υ.Γ. Με αφορμή ενα «γάμο».

Nα δίνεις τη ψυχή σου

Κοντά σου ανακάλυψα ότι το πιο γλυκό στον έρωτα, δεν είναι ν’ αγαπιέσαι, αλλά ν’ αγαπάς, να δίνεις τη ψυχή σου.
Ρωτάν συνέχεια : Μ’ αγαπάς?  Θα μ’ αγαπάς για πάντα?  Ορκίσου ότι δεν θα ξαναγαπήσεις μετά από μένα!
Το μόνο που έχουν στο νου τους είναι να παίρνουν.  Ασταμάτητα, παθολογικά, δίνοντας σ’ αντάλλαγμα , όσα λιγότερα μπορούν, και συνήθως το μόνο που δεν τους στοιχίζει τίποτα είναι το κορμί τους.  Αλλά το σεξ δίχως καρδιά, χωρίς συναίσθημα, δεν αξίζει τίποτα. Είναι άοσμο και άγευστο.
Νοιώθεις παγιδευμένος σε μια τέτοια σχέση , σαν σε ιστό αράχνης. Κι αν αρχικά αισθανθείς κάτι, αυτή η κατακτητική στάση το καταστρέφει.

Απελευθέρωση

– Σου χρωστάω την ευτυχία που γνώρισα επιτέλους το γέλιο μου, τη γαλήνη και την ισορροπία μου. Μου δίδαξες τον τρόπο που ταιριάζει απόλυτα στη φύση μου.
– Όλα πηγάζουν από σένα, τους άνοιξα απλά την πόρτα!
– Ελευθέρωσες τη φυλακισμένη μου ψυχή, ξεκάρφωσες με τα χέρια σου τις σανίδες της φυλακής μου.
– Σε βοήθησα στο ξαράχνιασμα του σκονισμένου μυαλού σου. Κάποια στιγμή θα άνθιζες, ένα μπουμπούκι θέλοντας και μη , κάποια στιγμή θ’ ανοίξει τα πέταλά του να λιαστεί και να μοσχοβολήσει.

Εφήμερη συγκίνηση

Είναι εκπληκτικό να μην νοιώθεις φόβο για τη φθορά που θα επιφέρει τυχόν κάποια στιγμή η ρουτίνα, η συνήθεια, ο χρόνος. Είναι καθησυχαστικό να λες μέσα σου , μ’ αγαπάει γι’ αυτό που είμαι κι αν ξαφνικά μου καπνίσει ν’ αλλάξω, να εξελιχθώ προς μια άλλη κατεύθυνση, θα μπορέσω να το κάνω άφοβα, επειδή δεν υπάρχει κανένας γάντζος μεταξύ μας , κανένας ετικετοποιημένος δεσμός, εκτός από δυό σάρκες, δυό ψυχές που υπερπληρώνονται παροδικά. Δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω μου , ούτε να με κρατήσει με το ζόρι, ούτε να με τραβήξει προς τα πίσω επειδή φοβάται τις αλλαγές.
Λατρεύω την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας που φυσά στα πανιά του έρωτα.
Ομορφιά και συγκίνηση υπάρχει στο εφήμερο. Φαντάσου τις τριανταφυλλιές ανθισμένες χειμώνα καλοκαίρι, θα τις βαριόσουν, θα έφτανε μέρα που ούτε καν θα τις πρόσεχες, ενώ τώρα περιμένεις με λαχτάρα κάθε μπουμπουκάκι, παρακολουθείς το μυστήριο της εξέλιξής του ώσπου ν’ ανθίσει και να το καμαρώσεις.
Το παντοτινό, αν και το λαχταράμε όλοι κρυφά, από αδυναμία ίσως, είναι πολύ βαρύ.
Είναι απρόβλεπτος, ασύλληπτος, άρα και μυστηριώδης. Ανακαλύπτω συνέχεια πτυχές του εαυτού του . Θα έπληττα αν τον διάβαζα σαν ανοικτό βιβλίο, αν προέβλεπα την κάθε του κίνηση.

Ένα αντίο

Καιρό τώρα προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου στο χαρτί αλλά το μόνο που βγαίνει είναι ΕΡΩΤΑΣ
Για το θάνατο θέλω να μιλήσω , για το χαμό αγαπημένου προσώπου που έφυγε μετά από αιφνίδια ολιγόμηνη και άνιση μάχη με το καρκίνο κι όμως ΕΡΩΤΑΣ γίνεται.
Θέλω να αναφερθώ σε στιγμές που ζήσαμε και για ΕΡΩΤΑ μιλάω, για συζητήσεις γεμάτες φιλοσοφία και ρεαλισμό , για αναζητήσεις ατέρμονες και διαφωνίες , όμως τον ΕΡΩΤΑ υμνώ.
Εικόνες θέλω να περιγράψω κι όμως ΕΡΩΤΑΣ σχηματίζεται
Δεν είχε καμιά σχέση με τη καθημερινότητα, με τα τετριμμένα και τα λίγα, ήταν ΕΡΩΤΑΣ
Η πάγια θέση και τακτική του ήταν να ΖΗΣΕΙ την κάθε μέρα έντονα, σε όλο της το μεγαλείο, ΕΡΩΤΑΣ …
Για κείνον το θετικά απρόσμενο ήταν η πεμπτουσία της ζωής
Από τα πρώτα του λόγια « ‘Ίσως είναι η ανάγκη επικοινωνίας που μας διακατέχει και τα ψήγματα της πολυπόθητης ποιότητας που ο καθένας αποζητά και ενδεχομένως διακρίνει στον συνομιλητή του»
Αυτός ο άνθρωπος έφυγε, όχι όπως θα ήθελε, όρθιος και γελαστός, ζώντας τον ΕΡΩΤΑ
Χωρίς το πούρο, το ουίσκι, το αγαπημένο του μαύρο διθέσιο ταχύτατο αυτοκίνητο, δίχως κουβέντα για την ομάδα του, για τον ΕΡΩΤΑ που ήταν το μόνιμο αγαπημένο θέμα συζήτησης
Ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου τα λόγια του μετά την πρώτη επέμβαση: «Δε γουστάρω υποτροπές και μεταστάσεις, δεν έχω φανταστεί τον εαυτό μου να παλεύει το καρκίνο δια παντός. Μακάρι να αποδειχθεί ελέγξιμο, αλλιώς …»

Ένα πεντάμηνο ήταν υπεραρκετό για να ρουφήξει τη χαρά της ΖΩΗΣ
Έφυγε σε κρεβάτι εντατικής, με κακοπαθημένο κορμί από τις ακτινοβολίες και τις χημειοθεραπείες, μετά από αλλεπάλληλες πολύωρες επεμβάσεις.

Όποτε λοιπόν κι αν αναφερθώ στον ΕΡΩΤΑ , γι αυτόν που έφυγε μιλάω…

Φυλακίζεται η αιωνιότητα

Έχω πάντα την εντύπωση, όταν κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα, πως ο ήλιος κάνει έρωτα στη θάλασσα. Μοιάζει σαν εραστής ! πιστός, περιποιητικός, έτοιμος να την αγαπήσει κάθε σούρουπο μέχρι το τέλος του κόσμου.
Μικρή, φανταζόμουν τον έρωτα ορμητικό, εκρηκτικό, σε συνεχή αναγέννηση. Ένα πανέμορφο χρυσαφένιο παραμύθι, όπου οι λέξεις «έρωτας» και «παντοτινά» αγκαλιάζονταν αχώριστα, σαν σιαμαία, όπως ακριβώς αυτό που δένει τη θάλασσα με τον ήλιο. Δεν μπορούσα να τον διανοηθώ διαφορετικά. Άλλωστε αυτό του έδινε την πολύτιμη αξία του.
Έχω διανύσει πολύ δρόμο έκτοτε… Έμαθα να περιορίζω τις σχέσεις μου στο σήμερα. Να τις χαίρομαι ως την τελευταία σταγόνα, δίχως να στοχεύω παραπέρα, χωρίς να προσμένω από το αύριο να μου φέρει το ίδιο δώρο του σήμερα.
Ήθελα τα πάντα ή το τίποτα. Πως φυλακίζεις την αιωνιότητα. Πώς να την αντέξεις μολονότι τη διάλεξες εσύ ο ίδιος? Πώς να επιλέξεις το κατάλληλο πρόσωπο , δίχως να σφάλλεις στις επιλογές σου, όταν γνωρίζεις ακόμα ελάχιστα τον εαυτό σου.
Όλα στη ζωή μας είναι προσωρινά, ο έρωτας , τα συναισθήματα, οι σχέσεις. Και τόσο το καλύτερο τελικά, επειδή δεν υπάρχει χειρότερο από το να παραλύεις σε μια διαρκή κατάσταση. Κι αν σου ταιριάζει την παρατείνεις, από επιλογή, όχι από υποχρέωση.
Δεν φοβάμαι πια το μέλλον γιατί δεν έχω την απαίτηση να κρατήσω με το ζόρι το παρόν στα χέρια μου.