… δεν σημαίνει να αντέχουμε μακροχρόνιες δυσλειτουργικές καταστάσεις, αλλά, να μπορούμε να τις ανατρέπουμε με αρμονία και ωριμότητα υπέρ μας.
Όνειρο …
Δεν υπάρχει λογοκρισία στ’ όνειρο.
Αν δεν στοχεύουμε στο αδύνατο, δεν πετυχαίνουμε ούτε καν το εφικτό
Περασμένη … εφηβεία
– Πάμε απο την άλλη
– Γιατί?
– Δεν βλέπεις? Ενα ζευγαράκι φιλιέται πίσω απ τα πεύκα !
– Ε, και?
– Καλά, χαζός είσαι ? Θα τους τη σπάσουμε
– Ελα ρε …
– Απορώ με σένα …
– Τι είναι πάλι?
– Ή την εφηβεία την πέρασες σαν φυτό σε γλάστρα ή έχεις πάθει Αλτσχάϊμερ
– Ούτε το ένα , ούτε το άλλο. Απλά ήμουν συνετός .
– Γι αυτό έχεις αυτά τα χάλια !
– Είδαμε κι εσένα , που δε σε μαζεύανε !!
– Τι πάθατε με μένα ?
– Μας έχεις κάτσει στο σβέρκο τώρα, αυτό είναι όλο !!
– Απο θεωρίες … καλά πας …
Μυστικά
– Μάνα, θα μας πεις το φλυτζάνι?
– Τρελλή είσαι παιδί μου, που ξέρω εγω απ’ αυτά?
– Α, ρε μάνα! Κρίμα που δεν ξέρω κι εγω, για να μάθαινα τα μυστικά σου
– Μυστικά κρατάμε απο αυτούς που δεν μπορούν να κρατήσουν μυστικά
– Με δυο λέξεις τα είπες όλα ρε μάνα !!!
Ήξερε πως η μάνα της δεν εννοούσε το φόβο του να εκτεθεί κανείς κοινωνικά αλλά την άσκοπη φλυαρία, αυτή την ένδειξη βαθιάς επιπολαιότητας που γεννά η ανθρώπινη περιέργεια.
Παρέλαση
– Εγω φέτος δεν θα κάνω παρέλαση
– Ο λόγος?
– Το θεωρώ καραγκιοζιλίκι όλο αυτό που γίνεται
– Έχει και τη θετική του πλευρά …
– Ποιά είναι αυτή ?
-Το τέλος, η άτακτη υποχώρηση για συνάντηση με τους αυτοκόλλητους
– Σιγά μην περιμένω να πάω στη παρέλαση για να βγω με τους κολλητούς μου !
– Όπως νομίζεις …
– Δεν σε νοιάζει τι θα πουν στο σχολείο?
– Οχι βέβαια !
– Ο μπαμπάς?
– Τι ?
– Τι θα πει?
-Που να ξέρω ? Δεν έχεις παρά να τον ρωτήσεις !
– Ωχ!
– Δεν έχει ωχ !
– Θα το πεις εσύ ?
– Οχι βέβαια ! Γιατί, φοβάσαι?
– Ξέρω πάλι τι θα μου πει …
– Ευτυχώς που κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν. Τι να το κάνουν όμως αν εσυ κι εγω τους βλέπουμε με την παλιά τους εικόνα?
– Εντάξει, θα το κάνω, αλλά άμα με πιέσει … να τα βγάλεις εσυ πέρα μαζί του !
– Ούτε να το σκέφτεσαι! Εσύ έχεις το πρόβλημα, εσυ θα το λύσεις !
– Πως?
– Μέσα απο τη κουβέντα με το πατέρα σου !
– Καλά …
Ο πατέρας της την πήρε αγκαλιά για να συζητήσουν.
Η ορμή της εφηβείας της κι οι ανάγκες αυτού του συγκεκριμένου παιδιού, έκαναν το ύφος της συζήτησης ζωήρό.
Κυριαρχούσε ο δικός της μονόλογος, κάπου κάπου έκανε ανακωχή με μια πάσα για διάλογο, κι οταν ένοιωθε απειλή, συνέχιζε ξανά με αντίλογο.
Ίδρωσε μέχρι να καταφέρει να της εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ επαναστατημένου και επαναστάτη.
Φάνηκε να τα καταφέρνει.
Η μικρή ανακουφίστηκε όταν πια κατάλαβε τι σημαίνει να ΄ναι κανείς βαθιά κι αληθινά ελευθερος.
– Εντάξει, θα πάω, ειναι ανόητη η αντίδρασή μου, το κατάλαβα. Κάτι ξέρει η μαμά που λέει πως οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά εμείς τους κοιτάμε με τα παλιά μας μάτια.
Μαγκουφιά
Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε απ΄τη ζωή, ανάμεσα στις δυο αυτές στιγμές, φτιάχνουμε όλων των ειδών τις σχέσεις για να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας.
Οσο εύκολα κάνουμε νέες γνωριμίες, άλλο τόσο εύκολα απορρίπτουμε παλιές , που νοιώθουμε οτι τραβούν χαμηλά τη ψυχή μας, τις αποτινάζουμε, ενω σ΄άλλες, νωπές ακόμα απο συναίσθημα, δίνουμε όλη μας την ύπαρξη.
Το πάρε δώσε του αιώνα μας, που για εύηχους λόγους αποκαλούν φιλία, με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Σχέσεις βασισμένες σε ανθρώπινα καλλωπιστικά φκιασιδώματα και επ΄αορίστου χρόνου φληναφήματα προκειμένου να ξορκιστεί ο φόβος της μαγκουφιάς.
Τις «μοναξιασμένες» και ανυποψίαστες πτυχές της ψυχής μου , τις κοινοποιώ μόνο σε ανθρώπους που περπατούν με απόλυτη σαφήνεια στο πλάϊ της δικής μου καρδιάς , με βαθιά επικοινωνία.
Τα αντίθετα
Είναι η αρχή και το τέλος του ίδιου πράγματος, οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Όσο βαθαίνουμε περισσότερο στον εαυτό μας, νοιώθουμε πως, αυτά τα αντίθετα είναι αλληλοσυμπληρούμενα.
«Καλύτερα κολασμένη στο κλουβί, παρά παρθένα στη γύρα»
Μια μερίδα γυναικών υποτάσσεται τυφλά στα «θέλω» των συζύγων τους.
Αναρωτιέμαι ποιά νά ΄ναι τα κίνητρα του άντρα που θέλει τη γυναίκα στο σπίτι.
Ίσως ξεκινά απο την ανάγκη να εξασφαλίσουν σύζυγο δια βίου, πάνω σ’ αυτό χτίζουν φανατικά την παραδοσιακή αξία που θέλει τη γυναίκα έγκλειστη, σαν φάντασμα σε πύργο.
Όπως και να το κάνουμε «καλύτερα κολασμένη στο κλουβί, παρά παρθένα στη γύρα». Στο κλουβί την ελέγχεις, τρώει όσο της δίνεις, πετάει όσο της επιτρέπεις. Ελεύθερη είναι επικίνδυνη, καθώς υπάρχει η επιλογή μιας άλλης τροφής, ενός ψηλότερου πετάγματος.
Κι όσο εσυ νομίζεις πως είσαι ασφαλής, αυτή χρόνο με το χρόνο, παίρνει το καναβούρι που την ταϊζεις και μ αυτό υψώνει τον τοίχο της. Ένα τοίχο φτιαγμένο απο σπόρους που φύτεψες στη ψυχή της. Σπόρους μοναξιάς, αναμονής, αποκοιμίσματος, θλίψης.
Ενα τοίχο που δεν θα σου επιτρέψει να τον διαπεράσεις ποτέ, κι ενω νομίζεις οτι σου ανήκει, ξυπνάς ενα πρωί και βλέπεις το κλουβί άδειο.
Η ίδια δεν έχει φύγει. Που να πάει άλλωστε. Το σώμα είναι εκεί, αλλά η ψυχή απούσα.
Εσύ έχεις το αντρικό προνόμιο να χάσεις τη ψυχή σου στη γύρα, στην εμπειρία, στην αυταρέσκεια, για να την ξανακερδίσεις κάποτε. Αυτή την έσωσε απο την πίκρα του φυλακισμένου, με το ονειροφάντασμα της καθημερινής σου αργοπορίας, με κρυφά γεννήματα κι ανησυχίες για το που οδηγείς τη ζωή σου.
Αυτή η πίκρα που έγινε μόνιμη και εμφανίζεται ερήμην της κάθε φορά που η καρδιά της σε ανακαλεί.
Κι ύστερα έρχεσαι σαν άλλος θεραπευτής, για να γιατρέψεις τα ελαττώματά της, μόνο που δεν είναι ελαττώματα αλλα πληγές.
Σ’ αυτή τη ψυχή χαράχτηκε το εύθραυστο, κι εσυ συνεχίζεις κι αναρωτιέσαι … » Τι της έλειψε απο μένα?»
Η μουρμούρα του μυαλού
Κάποιες στιγμές, ασυνείδητα, μπαίνω στο παιχνίδι των άλλων.
Το βλέπω λίγο μετά και θυμώνω που δεν πρόλαβα το συναίσθημα τη στιγμή της γέννησής του.
Νοιώθω μια μορφή αυτοπροδοσίας αφου δεν μπορώ να αξιοποιήσω συνειδητά όσα ο νους αντιλαμβάνεται.
Αντε να ησυχάσει κανείς όταν μουρμουρίζει το μυαλό !!
Της Χαρας και της λυπης 