Νοιώθω σαν να κατεβαίνει μια κουρτίνα, ενα βαρύ ύφασμα πέφτει στο παράθυρο, κλείνει, σκοτεινιάζει το μυαλό μου, κατεβαίνει στο κεφάλι μου, στο λαιμό, στο σώμα, στα πόδια… Παραλύω… Θέλω να μείνω πίσω απο την κουρτίνα … Για πάντα

-Τι σκέφτεσαι?

-Αυτό θέλεις κι εσύ, έτσι δεν είναι?

Αυτό θέλω? Δεν μπορεί να καταλάβει οτι αυτό είναι το αιώνιο πρόβλημά μου ! Δεν ξέρει οτι δεν ξέρω τι θέλω. Ξόδεψα μια ζωή δίνοντας στους άλλους οτι ήθελαν, δεν παραπονιέμαι, μου άρεσε, είναι κι αυτός στόχος ζωής. Έμεινα έκπληκτη οταν υποψιάστηκα οτι κανείς δεν νοιαζόταν για το τι έδινα, οτι με θεωρούσαν αυτονόητη, να δίνω και να μην ζητάω τίποτα. Κάποιο πρωί ξύπνησα κι ένοιωσα σα στυμένη λεμονόκουπα…

-Πίστη

Δεν ξέρω τι εννοεί, μάλλον κάτι βαθύτερο που δεν μπορώ να συλλάβω, Πίστη στον εαυτό μου ? στους άλλους? στο άγνωστο? Δεν ξέρω !!!

Κι όσο πάει αντί να ξεμπλέκομαι, μπλέκομαι ακόμα χειρότερα, όλο και περισσότερο …

Κόμπος στο λαιμό !!!

Κενό …

Αυτό νοιώθω…

Δεν βρίσκω ευχαρίστηση σε τίποτε απολύτως !

Πάντα πίστευα οτι στο οτιδήποτε η φυγή δεν είναι λύση … Επιβεβαιώθηκα !!!

Νόμισα οτι το ταξίδι, η αλλαγή παραστάσεων ίσως με βοηθούσε … Έκανα λάθος … Δεν βοήθησε καθόλου

Καλό ήταν που είδα το παιδί μου, μίλησα μαζί της, τακτοποίησα τυχόν εκκρεμότητες … αλλά ως εκεί

Προσπαθώ να βρω την αιτία που αισθάνομαι έτσι, μόνο αυτόν τον τρόπο γνωρίζω για να την καταπολεμίσω, να ανακαλύψω τη ρίζα ώστε να την εξοντώσω, να την αφανίσω, να πάψει να υπάρχει

Ξετυλίγω το κουβάρι…

Ένα βήμα κάθε φορά, συνεχιζόμενοι και αλεπάλληλοι κόμποι … ούτε ανάσα στο ενδιάμεσο …

Αγάπη Αγώνας Άγονος

Μόνο οταν φτάσεις στο τελευταίο σκαλοπάτι

Μόνο οταν αγγίξεις τον πυθμένα

Τότε και μόνο τότε μπορείς να προσβλέπεις στην ώθηση

Δεν υπάρχει πιθανότητα να κατέβεις χαμηλώτερα απο το τελευταίο σκαλί

Προφανώς δεν το έχω φτάσει .. ακόμη …

Οικτίρω όσους είναι σε παρόμοια κατάσταση, όσο όμως το παλεύω, τόσο βυθίζομαι βαθύτερα στο τέλμα, στο έλος στην κινούμενη άμμο …

Χάνω το νήμα της σκέψης

Το τέλος γίνεται αρχή των πάντων και αρχή το έσχατο σημείο

Σηκώνουμε το βάρος όσων αντέχουμε … και μια ιδέα περισσότερο !

Αυτό άραγε μας κατατάσει ανάμεσα στους δυνατούς?

Υπάρχουν όρια στην αντοχή μας, και αν ναι, τα γνωρίζουμε εκ των προτέρων ή μήπως τα μαθαίνουμε εκ των υστέρων ?

Ισχύει πως “ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό”?

Μήπως κάθε πόνος, κάθε πληγή , κάθε σημάδι της ψυχής , αφαιρεί ψήγματα ύπαρξης και αντοχής?

Πού σταματά η λόγική και σε ποιό σημείο αρχίζει ο παραλογισμός?

Τι σημαίνει τελικά “κοινή λογική” και ποιός την ορίζει?

Έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη ή μήπως ο μοχλός?

Κενό …

Αυτοματοποιημένες μηχανικές κινήσεις και σκέψεις ασυνάρτητες

 

Στιγμή … Ζωή !!!

Είμαστε ταξιδιώτες σ’ ένα κοσμικό ταξίδι
Αστρική σκόνη που στροβιλίζεται και χορεύει
Μέσα στα ρεύματα του απείρου
Η ζωή είναι αιώνια, αλλά οι εκφράσεις της εφήμερες, παροδικές στιγμιαίες
Έχουμε σταματήσει για μια στιγμή να γνωριστούμε μεταξύ μας,
 ν’ αγαπηθούμε και να μοιραστούμε ότι έχουμε
Η στιγμή είναι πολύτιμη αλλά περαστική
Μια μικρή παρένθεση μέσα στην αιωνιότητα
Αν τη μοιραστούμε με φροντίδα, ανάλαφρη καρδιά και αγάπη ,
Τότε θα δημιουργήσουμε την αφθονία και τη χαρά ο ένας για τον άλλο
Και θα πειστούμε πως αυτή η στιγμή άξιζε τον κόπο

                                                                                 Deepak Chopra

Συνέπεια λόγων και έργων

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν συνέπεια λόγων και έργων
Πάντα προσπαθούσα να τηρώ το λόγο μου και την υπογραφή μου
Πιστεύω ακράδαντα πως όταν λέμε κάτι , δεσμευόμαστε, αυτό μας δημιουργεί αυτόματα την υποχρέωση
να κάνουμε πράξη τα λόγια μας.
Αυτός που πράττει διαφορετικά από ότι λέει , κατά την προσωπική μου άποψη ,
 δεν έχει κύρος, για μένα, δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης.
Επειδή είμαστε «νοήμονα» όντα , σκεφτόμαστε τα λόγια μας πριν να τα ξεστομίσουμε,
 από την στιγμή που λέμε κάτι έχουμε καθήκον να το κάνουμε πράξη, είναι αδιανόητο άλλα να λέμε
 και όταν φτάνει η στιγμή των αποφάσεων και των πράξεων να δρούμε και να αντιδρούμε διαφορετικά.
Αυτό σημαίνει ότι πάντα σκεφτόμαστε δυο και τρείς ίσως φορές πριν αναλάβουμε την οποιαδήποτε ρητή δέσμευση.
Σαφώς υπάρχουν περιπτώσεις που οι όποιες προειλημμένες αποφάσεις είναι αδύνατον να εφαρμοστούν ,
το ζητούμενο λοιπόν είναι τι κάνουμε σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις.
Θεωρώ ότι εξετάζουμε τα καινούρια δεδομένα και αποφασίζουμε, ακόμα όμως και τότε, η συνέπεια λόγων και έργων είναι απαιτητή.
Υπάρχουν αποφάσεις  που παίρνονται κάτω από συναισθηματική φόρτιση, υπό πίεση ή ακόμα και εν θερμώ,
 αυτές έχουμε το δικαίωμα να τις αναιρέσουμε, μας παρέχεται το δικαίωμα της ασυνέπειας?
Νομίζω πως ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις δικαιολογείται η ασυνέπεια λόγων και έργων.
Ακόμη και στην περίπτωση της αναίρεσης είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι πρώτα στον εαυτό μας αλλά και απέναντι στους όποιους
 εμπλεκόμενους να επιχειρηματολογήσουμε για την ασυνέπεια μας και να την αιτιολογήσουμε , στηρίζοντάς την.
Το πόσο εφικτά ή ανέφικτα είναι όλα αυτά αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση.

Άνθρωποι και «άνθρωποι»

Άνθρωπος που τον γνωρίζω όλη μου τη ζωή , αποφάσισε να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο!!!
Είναι άραγε ανθρώπινο αυτό?
Το ότι είμαι σε συναισθηματική φόρτιση τους τελευταίους μήνες είναι πλέον γνωστό, όπως και οι αιτίες .
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι κάποιο εξ αγχιστείας συγγενικό πρόσωπο θα εκμεταλλευόταν την κατάσταση  προς όφελός του, για να εισπράξει , εν τέλει τι?
Φυσικά με το γάντι, δεν θα του επέτρεπε η παιδεία, η αγωγή, η ανατροφή του, κάτι διαφορετικό, αυτές οι «αρετές» δεν τον εμπόδισαν όμως από το να εκδηλώσει το πάθος και τον πόθο του !!!!
Έκανε το λάθος να θεωρήσει κατάλληλη την στιγμή που είμαι ευάλωτη για να μου δείξει πόσο πολύ … Αλήθεια … Πόσο πολύ τι ????
Δεν  σεβάστηκε όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά ούτε την θλίψη μου, ούτε τους όποιους συγγενικούς δεσμούς, ούτε καν αναλογίστηκε τις συνέπειες του τολμήματός του.
Βασίστηκε απλά και μόνο στο δικό μου κώδικα τιμής απέναντι στην οικογένεια ότι δεν θα τον ξεφτιλίσω, ότι εγώ θα σεβαστώ τα υπόλοιπα μέλη που μου συμπαραστάθηκαν το προηγούμενο διάστημα, ότι δεν θα γκρεμίσω την πλαστή τελικά εικόνα του αξιοπρεπούς , που έχτισε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Επειδή με γνωρίζει , έχει τη βεβαιότητα ότι η σύζυγος και τα παιδιά του δεν θα μάθουν την κατάντια του, τουλάχιστον όχι από μένα…
Δεν ξέρω αν αυτό είναι δίκαιο ή άδικο
Σαφέστατα με γεμίζει αγανάκτηση, για την αφέλεια και την ευπιστία μου.
Με τους μοναδικούς ανθρώπους που το συζήτησα ήταν οι μεγάλες μου κόρες, και αυτό κάτω από ασφυκτική πίεση, με διαβάζουν σαν ανοικτό βιβλίο, γνωριζόμαστε πάρα πολύ καλά για να μπορέσουμε να κρυφτούμε μεταξύ μας.
Ίσως είναι ένας τρόπος – ίσως όχι ο πλέον ενδεδειγμένος – για να μάθουν  κάτι για τους «ανθρώπους»