Χιούμορ

Χρησιμοποιούσε το χιούμορ, σαν φάρμακο σε τακτά χρονικά διαστήματα για να τη βγάζει από τον φανταστικό κόσμο των ιδεών που είχε μάθει να τρυπώνει όλα της τα χρόνια.

Ένοιωθε πως ο αντίλογος και η φλυαρία δεν ευδοκιμούν σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ η σιωπή ή το αληθινό χιούμορ, με εύθυμη διάθεση, που εκδηλώνεται χωρίς ειρωνεία, είναι δυο δρόμοι που μπορούν να βοηθήσουν.

Παλιά τελετουργικά και δοκιμασμένα

Χωρισμός

Μια λέξη άσχημων κραδασμών, που οι άνθρωποι οι πικραμένοι και οι καταπεσμένοι από κάθε είδους θεσμό την προφέρουν με απίστευτο σαρκασμό.

« Χώρισα», «χωρίζω», «θα χωρίσω» …

Κακόηχες λέξεις, που συνοδεύονται πάντα από βίαιες χειρονομίες στην ανάγκη να απελευθερωθούν το σώμα και η ψυχή από τα δεσμά.

Ψευδαίσθηση Vs Αλήθειας

Προσδοκούσε μια σχέση βαθιάς ροής, έξω από το σύγχρονο ιδιοκτησιακό καθεστώς, με την όλο και αυξανόμενη ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης. Ήξερε βέβαια πως αυτό σπάνιζε στις μέρες μας.

Όλοι σχεδόν ζούμε σε ψευδαίσθηση, ορθώνοντας το ανάστημά μας στα χειρότερα που συμβαίνουν γύρω μας. Όταν όμως η ζωή μας ξαφνιάσει, γινόμαστε όλοι συλλέκτες καταπληκτικών επιχειρημάτων.

Το να ονειροπολεί κανείς όμως και να φτιάχνει ιδέες γύρω από την ιδεατή σχέση απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Για να μετατραπεί η ιδέα σε γεγονός, χρειάζεται ολοκληρωτική εσωτερική αντίδραση, κι εκείνη ακροβατούσε επικίνδυνα ανάμεσα στη ψευδαίσθηση και στην ανάγκη της να μεταλλάξει κάθε ιδέα σε γεγονός.

Είδε πως κάποιες φορές, προσπαθούσε με ανώδυνο και πολύ εκλεπτυσμένο τρόπο να συγγενέψει την αλήθεια με το ψέμα για ν’ αποφύγει το πόνο.

Μόλις το διαπίστωσε, ως δια μαγείας, μια απίστευτη ενέργεια απλώθηκε στο σώμα της .

ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ

– Λοιπόν για πείτε μου πως τα πάτε?

– Τι πως τα πάμε?

– Δεν ρωτάω αν μαγειρέψατε ή αν βάλατε πλυντήριο. Ρωτάω προς τα που πάτε τη ζωή σας.

– Δεν σε καταλαβαίνω …

– Γιατί να με καταλάβεις? Μήπως με ξέρεις ετσι? Τακτοποιήστε τη ζωή σας όσο είναι νωρίς !

– Μια χαρά είναι οι ζωές μας, δεν το βλέπεις?

– Οχι, αυτό που βλέπω είναι οτι πρέπει να βρείτε το θάρρος να ζήσετε όπως σας πρέπει. Αν φοβηθείτε θα αρρωστήσετε.

– Γιατί θ’ αρρωστήσουμε?

– Επειδή δεν αντέχετε άλλα να σκέφτεστε, άλλα να λέτε και άλλα να κάνετε !

– Τι θέλεις να πεις?

– Η μαγιά σας είναι τέτοια , δεν θα μπορέσετε να συμβιβαστείτε. απλά θα πεθάνετε νέες.

– Μην ανησυχείς για μας … , την καθησύχασε βουρκωμένη .

– Δίχως δάκρυα ! Στρώστε τη ζωή σας , ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ 

Θυμός του ταξιτζή

Σταμάτησε ενα ταξί και κατευθυνθηκε προς το σπίτι.

Ο νεαρός ταξιτζής παραπονιόταν για την κίνηση

– Δεν αντέχω άλλο. Υπάρχουν μέρες που νομίζω πως θα πάθω εγκεφαλικό

– Τι λες παιδί μου? ετσι εύκολα παθαίνει κανείς εγκεφαλικό?

– Κάνε τη δουλειά μου και μετά τα λέμε, συνέχισε ο νεαρός

– Ο θυμός σου φταίει, οχι η κίνηση

– Τι εχει ο θυμός μου ? ρώτησε απορημένος

– Εσυ θα μάθεις ! Που να ξέρω εγω για σένα ?

– Μέχρι τότε θα ‘χω γεράσει ! επέμενε εκείνος, ενω τα λόγια και η χροιά της φωνής της τον είχαν ήδη ησυχάσει

Δοκιμασμένο μοντέλο …

– Κι αν είναι ερωτευμένη? Εσύ δεν λές οτι ο έρωτας δεν είναι αμαρτία?

– Ο έρωτας που κάνει ζημιά δεν γεννιέται ποτέ απο τη καρδιά, γεννιέται απο το νου. Ο έρωτας ανήκει στο αίνιγμα και το αίνιγμα στη τρέλλα. Υπάρχουν φορές που συμπαθώ βαθιά τους άντρες…

– Εσύ ? Η φεμινίστρια?

– Τι θα πει φεμινισμός? Μια ιδέα είναι ! Που κολλάνε οι ιδέες με την αλήθεια?

Έδειξε να μην καταλαβαίνει. Όλη της η ζωή ήταν βασισμένη σε ιδέες, ορισμούς, αυμπεράσματα και γνωμικά άλλων. Όσα της έλεγε της προκαλούσαν ανασφάλεια. Προτιμούσε να στηρίζεται στο δοκιμασμένο μοντέλο κάποιου, παρά να πέσει και να κτυπήσει … Δεν την άκουγε …

Οι πληγές τους βαθιές και οι φυγές τους λίγες … Άντρες …

 Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πόση υγεία ή πόση ασθένεια κουβαλούν.

Το όριο είναι μεταβλητό. Παγιδεύονται απο δω κι απο κει.

 

Η φύση τους είναι φτιαγμένη απο το υλικό της απόδειξης, του μπορώ και του αντέχω. Η λαχτάρα τους να ερωτευτούν κατατρώγεται απο τη λαχτάρα ν’ αποδείξουν …

 

Ο ρόλος σπάνια ανταποκρίνεται στο ψυχισμό τους. Ορίζονται πρωταγωνιστές κι εκείνοι αναζητούν απεγνωσμένα θέση κομπάρσου που να δικαιολογεί αδυναμίες.

 

Η σκληρότητα, σαν δεύτερη φύση, με τη γέννηση να του ακρωτηρίασαν δακρυϊκούς αδένες.

 

Η ενηλικίωση ακροβατεί κι ο χρόνος του απογαλακτισμού αποφασίζει για τα συμπτώματα. Μια μέρα παραπάνω τους ορίζει για πάντα παιδιά και μια λιγότερη ριζώνει την αιώνια αναζήτηση της μάνας…

 

Οι φυγές ελάχιστες και ορθολογιστικές , sex, αλκοόλ, πολιτική, ποδόσφαιρο, αδιαμφισβήτητα σκληρές, χρησιμοποιούμενες με τη μορφή εμμονής, για αποδυνάμωση κάθε συναισθηματικής τραγωδίας. 

 

 Ένα φύλο που παραμένει έγκλειστο στη φύση του, που η κοινωνία το κρατά αγράμματο στο πόνο και δεν το αφήνει να εμπλακεί αργά και διεξοδικά στο συνολικό πόνο του ανθρώπινου είδους.

  

– Τι έλεγες για τους άντρες?

– Οτι τους συμπονώ όσο κι εμας.

– Πως κι έτσι?

– Οι πληγές τους είναι βαθιές και οι φυγές τους λίγες…

 

 

Σαγηνευτικές ενοχές

Παρατηρώντας τον εαυτό της ένιωσε μια γλυκιά ανακούφιση, καθώς διαπίστωσε πως ο ενοχικός τρόπος σκέψης, ο σχεδόν μαζοχιστικός, που για χρόνια κουβαλούσε μαζί της, είχε πιά εξαφανιστεί.

Πήγε πίσω, προσπαθώντας να προσδιορίσει την εποχή που φορτώθηκε ενοχές. Αναζήτησε τη στιγμή που αιχμαλωτίστηκε, αλλά δεν την εντόπισε.

Σ’ όλες τις ηλικίες οι ενοχές ήταν εκεί γνώριμες, στέκονταν απέναντί της βασανιστικές.

Ένιωθε σαν να γεννήθηκε μ’ αυτές. Λες κι απο έμβρυο, σε κάθε τέντωμα και στροφή μέσα στον αμνιακό σάκο, εισέπραττε μια δυσαρέσκεια για παρενόχληση, ένοιωθε ενοχές, κι όλο και στριμωχνόταν.

Απο βρέφος άκουγε πως η μανούλα θα κλαίει αν δεν πιεί το γάλα της, έφηβη πια ταλαντευόταν ενοχικά ανάμεσα στις σχολικές υποχρεώσεις και στις υπαρξιακές της αναζητήσεις και ως ενήλικη, ενοχικά και πάλι, κατέπνιγε το ωφέλιμο για το άχρηστο.

Άλλοτε πάλι οι ίδιες ενοχές στέκονταν απέναντί της σαγηνευτικές.

Κι είναι να αναρωτιέται κανείς ποιά είναι η κρυφή σαγηνευτική πλευρά τους.

Ακούγεται παράλογο, ίσως και τολμηρό , αλλά κάποιες φορές λειτουργούν απο συνήθεια και η συνήθεια ενέχει ευχαρίστηση.

Ταυτόχρονα αλλοτριώνει συνειδήσεις, φρενάρει την αυτοτέλεια και υποβιβάζει την κρίση.

Μοναξιά Vs Μοναχικότητας ΙΙ

Αυτο-εκλεισμός, το ρούφηγμα προς τα μέσα που κλείνει μάτια και αυτιά.

Όλο αυτό δεν έχει να κάνει με τη μοναχικότητα, μέσα απο την οποία αντλείς ενέργεια, δυναμώνεις και δίνεσαι, αλλά με μια μοναξιά όπου η έλλειψη του άλλου προκαλεί θλίψη …

Ζήσε τη στιγμή

Γαλήνεμα.

Θέλησε να ζήσει τούτη τη στιγμή.

Δεν ήξερε αν θα ξαναρχόταν.

Θυμήθηκε κάποιο αγαπημένο της πρόσωπο, της έλεγε με κάθε τρόπο : «Ζήσε έντονα την κάθε στιγμή, είναι πολύτιμη.»

Άλλωστε, είχε πάψει να ‘χει σκοπούς και στόχους.

Σαν σανίδα σωτηρίας υπήρχε μόνο η άγρυπνη επίγνωση.