Αποδεχόμενη την μοναχική της φύση αισθάνθηκε ευγνώμων, αγνοώντας τη διαφορετική άποψη του πλήθους.
Δεν είχε να κάνει με τη μοναξιά απο την απουσία.
Ανακάλυψε την ομορφιά του να μπορεί κανείς και μόνος, κάτι που δεν είναι παρά μια βαθιά ελευθερία απο το φόβο του να αισθάνεται κανείς μόνος.
Η μοναχικότητα αποτελούσε γλυκιά συντροφικότητα.
Μέσα απ’ αυτή έμαθε πως μόνο όποιος αντέχει να είναι μόνος μπορεί να συνυπάρχει και με άλλους.
Αντλεί δύναμη για να πάει πιό βαθειά με τον εαυτό της, όσο και για να αντέξει να ζει σε μια κοινωνία που απέχει πολύ απο το όραμα.
Της Χαρας και της λυπης 
Τι όμορφα γραμμένο!
Η Αποδοχή που οδηγεί στη λύτρωση από το φόβο και ανοίγει την πόρτα της Ζωής!!
Την καλημέρα μου.
Η μοναχικότητα που δεν είναι ακριβώς μοναχικότητα, ο δημιουργικός εαυτός που ταξιδεύει εντός, είναι σπουδαία παρέα.
Πραγματικά πολύ όμορφα γραμμένο!
Καλό μεσημέρι:)
@Ιπτάμενε Ολλανδέ: Τι άλλο εκτός απο την αποδοχή μπορεί να μας λυτρώσει?
Σ’ ευχαριστώ
Χαμογελαστή καλησπέρα
@Margo: Θεωρώ τον εαυτό μας την καλύτερη παρέα, με αυτόν χρειάζεται να συμβιώσουμε !!!
Να ΄σαι καλά
Χαμογελαστή καλησπέρα